121
غزل شمارهٔ ۱۰۷۴
بهار می رود و گل ز باغ می گذرد
پیاله گیر که فصل دماغ می گذرد
نوای بلبل و آواز خندهٔ گلها
به دوش عبرت بانگ کلاغ می گذرد
کدورتی که ز اسباب چیده ای بر دل
سیاهیی است که آخر ز داغ می گذرد
به جستجوی چه مطلب شکسته ای دامن
غبار خود بهم آور سراغ می گذرد
کسی به جان کنی بی اثر چه چاره کند
فراغها به تلاش فراغ می گذرد
فریب جلوهٔ طاووس زین چمن نخوری
غبار قافله سالار داغ می گذرد
مخالفت هم ازین دوستان غنیمت گیر
دو روزه صحبت طوطی و زاغ می گذرد
شرر به صفحه زن و فرصت طرب درپاب
شب سحر نفست بی چراغ می گذرد
زقید لفظ برآ معنی مجرد باش
می است نشئه دمی کز ایاغ می گذرد
مگو پیام قناعت به منعمان بیدل
غریق حرص ز پل بی دماغ می گذرد