گفت قوم خویش را کای جمع شرع

بیش چندان نیست کز لب تا بکام

تا خوش و ناخوش ترا یکسان بود

تو کئی در صورت مردم سگی

عمر و جانت از دست شد ای سگ پرست

زانکه بس افسوس باشد سگ بدان

چیست قوت تو بسگ نان دادنست

چند خواهی بود با سگ در جوال

از سگان خیزی بروز رستخیز