دید پیری پشته در بسته براه

گفت ای پیر این چه داری در جوال

خوشه بر میچیدهام امروز من

روی سوی طفلکان آوردهام

ای گرامی با تو گفتم حال را

از کجا بر چیدهٔ این خوشه تو

از زمینی کان نه سلطانی بود

کی نهم من در زمین غصب گام

گر خورم زینجا بود وزرو وبال

مال سلطان را چرا گوئی حرام

آیدم از مال سلطانیت عار

کردهام دایم برین حق را گوا

هفت کشور را توئی امروز شاه

از جهان قسمت ستانی هر زمان

روزی از خون دل ایشان خوری

زر بزخم چوب از مردم بقهر

گوئی این مال منست آنگه حلال

کاین زمانت جمع شد ای شهریار

یا پدر از دانه کشتن گرد کرد

گوئیا ایمان نداری تو بگور

تا که یک لقمه مسلم میکنی

سرور جمله سلیمان آمدست

نه چو تو قالی قال و قیل بافت

وان تو ناید بپانصد پیل راست

ننگ دارم گر خورم از قوت تو

جز گدائی هیچ درمان تو نیست

پس بعالی همتی من نگر

پادشاهی از منت آموختن

شاه میکرد از پسش حیران نگاه

شد چو باران بهاری اشک او

دانهٔ بر دام داند آفتاب