کافتابش پیش مرکب میدوید

شد ز پهنا سرو کان بالا نداشت

سرو او را بندهٔ آزاده بود

وز لب او هم شکر درنی گریخت

کس ندیدست آفتابی در قبای

ور بخندیدی شکر میریختی

زانکه روی آن بود چون آن روی بود

حلقهٔ او از در صد چین شدی

کافری و جادوئی نغز داشت

عقل را دندان شکستی در دهن

مردهٔ صد ساله گشتی زنده باز

درنگنجد هیچ موئی جز میانش

صبح را از شوق او دم سرد بود

نازنینان چمن را روز بار

سبزه بسیاری و عالم تنگ بود

پیش گل میگفت راه خارکش

هم بنفشه سر ببر افکنده داشت

زان ز تنگی دهان بیرون فتاد

چشم بگشاده خوشی بر روی باغ

آب خضراندر حضر افتاده بود

میندانم تا توان زد شه رخی

عزم جشنی تازه و فرخ فتاد

آن غلام سیمبر را خواستند

خواست تا گستاخ گردد آن غلام

پیش او بر تاچسان آید ز آب

سر ببالا برنیاورد آن غلام

تو بدوده جام و گو در جانت ریز

شاه گفتا هست این کار وزیر

عاقبت هم جام ازو نستد غلام

برد جامی پیش سرو سیمتن

زین سبب خون وزیر آمد بجوش

بی ادب تر از تو نبود در سپاه

بندگی را راستی زیبندهٔ

گفت ازان در پیش من استاد شاه

فخر من خود تا قیامت این تمام

کی چنین شایستهٔ سلطانمی

نیک تر زین خود نمی افتد مرا

شاه استادست آخر بر سرم

از وزیر و شاه ضایع گشتمی

تا ابد شه بس بود ساقی مرا

خلق او از خلق او نیکوترست

با چنین کس جاودان باید نشست

گر گدائی میکند شاه آمدست