سایلی خفاش را گفت ای ضعیف

ای همه روزت شب تیره شده

در شب تیره بسی گردیده تو

گر تو با خورشید میآمیزئی

چند در سوراخها سازی وطن

تا ببینی آفتاب آتشین

ای عجب خفاش گفت ای بیخبر

آفتابی را که خواهد شد سیاه

روی زرد و جامهٔ ماتم به بر

تشنهتر از دیگران صد باره او

گر چنین خورشید ناید در نظر

تو مخسب ای مرد یک شب زنده دار

روز من ای مرد غافل هر شبست

چون پدید آید بشب آن آفتاب

آفتاب از عکس چندانی ضیا

در گریز آید ز تشویر ای عجب

لیک هرکو همچو من محرم بود

چون چنین خورشید در شب حاصلست

من نخفتم جملهٔ شب تا بروز

چون نماید روی خورشید مجاز

چون بشب نقدست خورشید اله

گر چو بازان همتی آری بدست

ور چو پشه باشی از دون همتی

لاجرم چون پشه نقصان باشدت