تا کی چو کرم پیله نشینی به پرده در

زان پرده گور او کند این دیر پرده در

برخیز و وقت کار غم خویشتن بخور

خرسند گرد و رنج جهان بیش ازین مبر

آن به که کشت و ورز کند مرد برزگر

دانی که حال چون بودش وقت برگ و بر

کز نقش نفس هست دلت هر نفس بتر

نقش دل چو سنگ تو کالنقش فی الحجر

از راه پنج حس تو فروبند هفت در

زیرا که هست زیر صراط آتش سقر

همچون خران نیامده ای بهر خواب و خور

تا خلق روز حشر شود گرد تو حشر

تا بر دریغ کار تو باشند نوحه گر

بر باد ده چو خاک به یک نالهٔ سحر

زان پیش کز گل تو همی بردمد خضر

رو گرد عجز گرد که عجز است راهبر

آخر بدان چگونه رسد قوت بشر

پندار تو بس است عذاب تو ای پسر

موری بمرد در همه اقصای بحر و بر

جایی که ناپدید شود صد جهان گهر

بودند پیشتر ز تو مردان پر هنر

از زاغ چشم بین و ز طاووس پر نگر

یک لحظه بیش نیست و آن هست ماحضر

شد شش هزار سال که کرد از جهان گذر

در ششدر فنا فکند چرخ پاک بر

چون با اجل شوی تو بدین زور کارگر

گر فی المثل چو مرغ برآری هزار پر

در هر دو کون هست سوی او نهاده سر

صد گونه قهر و غصه و جور و غم و ضرر

کاندر سخن معاینه می افکند شرر

گویی که گشت هر سر موییش دیده ور

قهرش چنان کند که هبا گردد و هدر

تا لقمهٔ حرام به دست آورد مگر

چندان عذاب و حسرت و اندیشهٔ دگر

وانگه به زیر خاک شدن خاک رهگذر

بر جان خود بترس و بیندیش الحذر

خود را نگاه دار ازین دام پر خطر

خاکی شود که گل کند آن خاک کوزه گر

واخواستش کنند بلاشک ز خیر و شر

وارند هرچه کرد بد و نیک در شمر

دوزخ به زیر او در و او می رود ز بر

تا زان دو جایگاه کدامش بود مقر

چون در چنین مقام سخن نیست معتبر

تا لذتی بیابد و عمری برد به سر

ما را ز حال خویش کنید اندکی خبر

تا کی کنید در شکم خاک خون زبر

زیر قدم چگونه بماندید پی سپر

چون شد که گشت چشم شما مور را ممر

اکنون چه شد که آب ندارید در جگر

پس چون که از شما نه خبر ماند و نه اثر

امروز جمله گرد و غبارید سر به سر

در گور تنگ و تیره چه سازد زهی خطر

اکنون ببین که خورد تنش کرم مختصر

افتاده چشم خانهٔ زیبای او به در

خود این چه کاروان و چه راه است و چه سفر

هم اشک من چو سیم شد و هم رخم چو زر

از روی لطف در من دلخسته کن نظر

ای ناگزیر از سر آن جمله در گذر

یارب به فضل پردهٔ او پیش کس مدر