تو شوی نور علی نور که لم تمسسه نار

پای کوبان دسته گل بر برین نیلی حصار

تو هنوز اندر نهاد خویشی آخر شرم دار

چون بماندی در غریبی شهر بند پنج و چار

چیست آن حاصل همه بی حاصلی روز شمار

پس تو بر هر آرزو انگار گشتی کامکار

گر هوای خوش دلی داری ز دنیا کن کنار

گر خوشی جویی ز خون و اشک خون خور و اشک بار

وان خوشی چون بنگری نیکو بود دود و بخار

اخترانش در وبال و آسمانش سوکوار

لاله را در زیر خون بینی و نرگس را نزار

وز تگرگ سرشکن بر سر کنندش سنگسار

سنگش اندازند تا عریان شود از برگ و بار

پس بسوزند وبرآرند از وجود او دمار

تا خوری برزان بباید کرد سالی انتظار

تا اجازت آمدش کان دانه گر خواهی بکار

چون توانی بود بی غم لقمه ای را خواستار

خویشتن را لقمه ای بی غم روا هرگز مدار

تا خوری از کوزه ای یک شربت آب خوش گوار

تا که گلزاری نکرد از خون دستش زخم خار

صد قدح پر خون نکرد از چشم او رنج خمار

نیست ممکن در جهان دست عروسان را نگار

تا اگر زر باشدش روزی بسازد گوشوار

چون بزاید بچه را تا بچه گردد شیرخوار

دشمن جانی است او آن بچه را نی دوستدار

در میان غمگنان از خون دل پر کن کنار

در نگر یک ره به گورستان به چشم اعتبار

کز تکبر زهر می انداخت از لب همچو مار

زانکه آن فرق عزیزی بود کاکنون شد غبار

چشم معنی برگشای و چشم عبرت برگمار

زلف های تابدار و لعل های آبدار

ساعد سیمینش در زیر زمین شد تارتار

بار می ندهد ز بیم خویش سرو جویبار

آن همه سرخی که می بینی ز روی لاله زار

گل ز روی چون قمر سنبل ز زلف بیقرار

کز درون خاک می جوشند چون خون در تغار

زار می گرید برو چون خونیان ابر بهار

خاک کن بر خفتگان خاک یارب مرغزار

کز دریغا نیست سود و جز دریغا نیست کار

وانگهی مرگی بر سر باری و چندین رنج و بار

گر به مرگ تلخ شیرینش نکردی روزگار

جمله سر برنه که نیست از هرچه هستت پایدار

عاقبت از هم جدا خواهند گشت این هر دو یار

خیز و بر روز فراق هر دو بگری زار زار

کین یک از دارالغرور است و آن یک از دارالقرار

آنکه جانت داد چون جان باز خواهد جان سپار

یک به یک را می برند از چاه و زندان زیر دار

زیر دار آرند ناگه دیده پر خون دل فکار

وانگه آنجا کی خزند از چون تویی این کار و بار

جز ز نخ چبود در آن دم مال و ملک و کار و بار

گردتر از رستم و روئین تر از اسفندیار

چند باشی پای مال نفس آخر سر برآر

ای بتر امروز از دی و هر امسالی ز پار

کی بود بر باد آخر هیچ بنیاد استوار

می برندت هفده عذرا شرم بادت زین قرار

توبه کن امروز تا فردا نمانی شرمسار

پای در نه مردوار و دست ازین و آن بدار

تا شود بر جان تو خورشید عزت آشکار

حلقهٔ حق گیر و سر می زن برآن در حلقه وار

کز جهان بیرون نشد بسیار کس جز جرمکار

زینهارم ده به فضل خویش یارب زینهار

از سر آن درگذر وز بنده خود در گذار

وین نفس دستی تهی دارم دلی امیدوار

معصیت از بنده و آمرزش از آمرزگار

بی نیازی از بد و از نیک چون ما صد هزار

در پذیرش تا شود در هر دو گیتی اختیار

کز سر صدقی کند روزی دعا بر من نثار