دم عیسی است که بوی گل تر می آرد

یا نه زان است نسیم سحر از سوی تبت

یا صبا رفت و صف مشک ختن بر هم زد

یا نه بادی است که از طرهٔ مشکین بتی

یا نه از گیسوی لیلی اثری یافت سحر

یا برآورد ز دل شیفته ای بادی سرد

یا چو من سوخته ای را جگری سوخته اند

یا کسی از مقر عز برون افتاده است

یا مگر آه دل رستم دستان این دم

یا مگر باد به پیراهن یوسف بگذشت

یا نه داود زبور از سر دردی برخواند

یا مگر باد سحر آن دم طاها خواندن

یا مگر سیدسادات به امید وصال

یا نه روح القدس از خلد برین سوی رسول

این چه بادی است که طفلان چمن را هردم

نقش بند چمن از نافهٔ مشکین هر روز

نو به نو دشت کنون زیب دگر می گیرد

نه که هر گنج که در زیر زمین بود دفین

کوه با لاله به هم بند کمر می بندد

بلبل مست ز شاخ گل تر موسی وار

ابر گرینده به یک گریه گهر می ریزد

سمن تازه که از لطف به بازی است گروه

ارغوان هر سحری شبنم نوروزی را

یاسمن دست زنان بر سر گل می نازد

نرگس سیمبر آن را که فروشد عمرش

سبزه از بهر زمین بوسی اسکندر عهد

خسرو روی زمین فخر وجود آنکه ز جود

مهد خورشید که زنجیرهٔ زرین دارد

خسروا در دل خصم تو ز غصه شجری است

آفتابی تو و کوهی است عدو لیک ز برف

دشمنت را که شب از شب بترش باد فلک

خسروا خاطر عطار ز دریای سخن

نیست در باب سخن در خور من یک هنری

عیسی نظمم و هر نظم که آرد دگری

ختم کردم سخن و هرکه پس از من گوید

تا که هشتم به ششم دور به هم می گردد

تو فروگیر به کام دل خود هشت بهشت