هرکه بر پستهٔ خندان تو دندان دارد

شکر و پستهٔ خندان تو می دانی چیست

هرکه را پستهٔ خندان تو از دیده بشد

لب خندان تو از تنگ دلی پر نمک است

پسته را زیر نمک از لب تو سوخت جگر

شکر از پستهٔ شیرین تو شور آورده است

جانم از پستهٔ پرشور تو چون پسته شود

وآنگه از پستهٔ تو این دل شور آورده

عقل چون پسته دهن مانده مگر از هم باز

ای بت پسته دهن بر دل و جانم یک شب

تو مرا هر نفسی پسته صفت می شکنی

جان آمد به لب از پستهٔ رعنات مرا

هیچ شک نیست که چون پسته نگنجد در پوست

پسته در باز کن آخر چه در بسته دهی

زلف برگیر که خورشید تو در سایه بماند

با من سوخته چون پسته برون آی از پوست

محنت از روی فروبستهٔ خویشم منمای

آن خط سبز که از پستهٔ لعل تو دمید

شده این پستهٔ تو تازه و سرسبز چراست

نه که در پستهٔ تو حقهٔ خضر است نهان

دلم از ظلم خط فستقیت می خواهد

تا به خشمت برسد سوخته گردد خورشید

تا بقای من دلسوخته صورت بندد

تا درین دایره این نقطهٔ خاکی برجاست

سال عمر تو که از گردش دوران خیزد

خسروا خاطر عطار به مداحی تو