بر من آمد پروین نمای و ماه نشان

شکسته سنبل او در سهیل مشک افشان

شکسته سنبل آن آفتاب ترکستان

هزار دل بخروش و هزار جان بفغان

یکی زرنگ چنین و یکی ز شکل چنان

سهیل دیدی پروین در آن سهیل نهان ؟

نموده نرگس مشکین او بزیر کمان

یکی ز سوسن و نسرین ، یکی ز عنبر و بان

سمن ز سنبل سیراب و لاله از مرجان

پدید کرد سمن زار گرد لاله ستان

برامش دل من جان بیار و مژده ستان

خدایگان ترا ، شهریار شاه جهان

امیر شاه عجم ، میر غور و غرجستان

بفهم کردن دشوار و خواندن آسان

سزای مدحت او لفظهای چابک ران

عنان عقل فرو گیر و بر گزاف مران

بدو سپار و بگویش که : پیش میر بخوان

ز فخر عار نماید ز جنبش دوران

هزار بنده فزون دارد آفتاب توان

بپای قدرت سازد ز ماه شادروان

نشانه ایست ز اجزای قدر او سرطان

بزهر تیز کند اژدها سر دندان

چو خیزران بود اندر تن عدو ستخوان

ز شیر پنجه و ساعد ، ز پیل گردن و ران

و یا جهان خرد را طبایع و ارکان

خرد ز رای تو گیرد بمردمی سامان

ز لفظ و حلم تو خاک گران و باد بزان

دو چاکرند فزونی تن و بزرگی جان

شود دهان صدف جای آتشین پیکان

نگار گیرد و دینار گردد اندر کان

بماه دی گل سوری برآورد از سندان

مدیح دست تو باشد بابر در باران

ز حشمت تو زره سازد و ز خامه سنان

خجسته خلعت خسرو بردار سلطان

ترا سزد ، که سزا بینمت بصد چندان

سرای پرده ز خورشید و نوبت از کیوان

شکارگاه تو باشد بضرب در عمان

فروغ چتر تو یابد هوای ترکستان

پلاس آخر سازی ، بجنگ ، خیمۀ خان

بیشک پیل بکوبی دو پای پیل دمان

و یا شمایل جودت رونده تر ز گمان

که فال و قصه بهم بسته اند جاویدان

ز روزگار بیابی مثال آن بعیان

بجان و دیده بقای تو خواهم از یزدان

مشاطه وار کنم پر نگار ده دیوان

همیشه تا نشود آب شکل کوه گران

ز تیر رمح شده قد دشمنت چو کمان