از شکار خسروی آن آفتاب خسروان

نور جان میر جغری ، شمع شاه الب ارسلان

شمس دولت ، زین ملت ، کهف امت ، شه طغان

کوه و گردون در جنیبت ، ابر و دریا در سنان

زهر پیکان رانده اندر زهرۀ شیر ژیان

از شگفتی های عالم نیست طبعش را بیان

لالۀ شمشاد پوش و گلبن پروین نشان

زلفشان بر لالۀ رنگین نهاده ضیمران

بر کشیدندی بروی شیر گردنکش فغان

در بر هر شکل حرفی از خدنگ جان ستان

این معلق ، آن مجعد ، این ز مشک ، آن زعفران

اختران جزع پیکر در عقیقن آسمان

وز هلال منخسف بر پیکر پروین نشان

صد هزاران صورت رنگین بآب ناردان

در بر افگندی بلارگ ، در زه آوردی کمان

رو کشیدندی بهامون ، کاروان در کاروان

زود می خوردند آهن ، خوش همی دادند جان

زنده گشتی از غبار اسب او اندر زمان

سبز شد نسرین و سوسن ، شاخ زد کافور و بان

صورتی شد با رکاب و پیکری شد با عنان

در بلندی چشمۀ خورشیدباشد ناتوان

کآفت از بلغار خیزد ، فتنه از هندوستان

برگسستست از جگر ، بیرون فکندست از دهان

چرخ و دریا را بسوزی ، چون بجنبانی سنان

پیل پیکر خنگ،ختلی بگسلی در زیر ران

مغز و تارک مار و افعی گردد اندر استخوان

همچو خضر اندر دو گیتی زنده ماند جاودان

روز کین بر آهن و پولاد خندد پرنیان

ابر پیروزی سرشک و اختر هیجا قران

صد هزاران چشمۀ سیماب در اجزای آن

آهن شمشیر خسرو هست مغناطیس جان

آب یاقوتین سرشک و آتش مرجان دخان

بر زمرد معصفر روید ، ز لؤلؤ زعفران

کشتن دیو سپید و قصۀ مازندران

جرم خاک اندر سپهر نیلگون گیرد مکان

استخوان اندر تن او حلقه های خیزران

همچو موم اندر فروزد غیبۀ بر گستوان

بگذرد از چشمۀ سوزن چو تار ریسمان

راه دان همچون یقین و دور رو همچون گمان

شرم دارد گنج باد آورد و گنج شایگان

در زمین هند رای و در بلاد ترک خان

نیستند از خویشتن بی مهر تو هم داستان

خرم و زیبا و رنگین چون شکفته بوستان

بر گشاید طبع دانا را هزاران داستان

شکل پروینست ، در وی رسته برگ ارغوان

از ره فرهنگ و جهل و از ره سود و زیان

بنده اندر دانش از اندیشه بگذارد روان

چون بقای شاه جاویدان بماند در جهان

گوهری گردد چو منظوم اندر آری برزبان

نظم فردوسی بکار آید ، نه رزم هفت خوان

تا نگردد گوهر باد سبک کوه گران

تا بخندد گل بهنگام بهار از گلستان

در نعیم بی زوال و در بقای بی کران

مرکب جاه تو افگنده عنان اندر عنان