از در یار گذر نتوان کرد

ناگذشته ز سر هر دو جهان

زان چنان رخ، که تمنای دل است

با چنین دیده، که پرخوناب است

چون حدیث لب شیرینش رود

سخن زلف مشوش بگذار

قصهٔ درد دل خود چه کنم؟

غم او مایهٔ عیش و طرب است

گرچه دل خون شود از تیمارش

ابتلایی است درین راه مرا

گفتم: ای دل، بگذر زین منزل

گفت: جایی که عراقی باشد