بدین زبان صفت حسن یار نتوان کرد

به گفتگو سخن عشق دوست نتوان گفت

بدان مخسب که در خواب روی او بینی

دو چشم تو، خود اگر عاشقی، پر آب بود

به چشم او رخ او بین، به دیدهٔ خفاش

به چشم نرگس کوته نظر به وقت بهار

شدم که بوسه زنم بر درش ادب گفتا

به نیم جان که تو داری و یک نفس که تو راست

چه به که پیش سگان درش فشانی جان

بلا به پیش خیالش شبی همی گفتم

بگوی تا نکند زلف تو پریشانی

به تیغ غمزهٔ خون خوار، جان مجروحم

دلی که با غم عشق تو در میان آمد

بدان که نام وصال تو می برم روزی

جواب داد خیالش که، با سلیمانی

میان هجر و وصالش، گر اختیار دهند

رموز عشق، عراقی، مگو چنین روشن