79
غزل شمارهٔ ۲۶۲
سهل می گیرم چو با ما کرده ای
گرچه می گیرم که عمدا کرده ای
من خود از سودای تو سرگشته ام
هر زمان با من چه صفرا کرده ای
کشتی صبرم شکسته از غمت
چشمم از خونابه دریا کرده ای
جان نخواهم برد امروز از تو من
وصل را چون وعده فردا کرده ای
ناز دیگر می کنی هر ساعتی
شادباش احسنت زیبا کرده ای
روی خوبت را بسی پشتی ز موست
این دلیریها از آنجا کرده ای
انوری چون در سر کار تو شد
بر سر خلقش چه رسوا کرده ای