دنیا به تو آراسته و دین به تو آباد

حقّا که سزاوار تو بود آنچه تو را داد

موجود شد از طبع تو هم دانش و هم داد

در ملک به فرمان تو شد کاسته بیداد

وز خنجر تو هست به شام اندرْ فریاد

از فر جم و فتح سکندر که کند یاد

در رزم سر تیغت و در بزم کفِ راد

در خاک شد آن کس که بُد اندر سر او باد

بس موم که از عزم تو شد آهن و پولاد

بخت تو کمر بست و به یک ساعت بگشاد

چون دید سر تیغ تو از پای درافتاد

سال تو هنوز آمده بر نیمهٔ هفتاد

پس عدل تو عمر تو کشد بر صد و هشتاد

ای بر خط فرمانت سر بنده و آزاد

وان کیست که سر بر خط فرمان تو ننهاد

از دولت و اقبال خرد را تویی استاد

رای تو چو مَشّاطه و جود تو چو داماد

تو شاد به اقبال و همه خلق به تو شاد