به فال فرخ و روز مبارک از بغداد

ز رای و همت عالی به مدت شش ماه

خرابه های کهن را به فرّ دولت خویش

به دشت کوفه و هیت و مداین و تکریت

نشسته بر لب دجله گرفته جام به دست

سران لشکر او آمده ز روم و ز شام

نموده خدمت خویش و گرفته خلعت شاه

شهی که سیرت و آیین او چنین باشد

چنین بود نسق ملک و رونق دولت

بناست دولت و عزم ملوک بنیادست

هنر بباید تا نامدار باشد مرد

خدایگان هنرپرور این چنین باید

گشاد ملک جهان و ببست دست بدان

نه آسمان بتواند گشاد آنچه ببست

ایا متابع امر تو حاضر و غایب

ز جام توست یکی قطره چشمهٔ حَیوان

همی زجود تو گویند رادمردان شکر

خجسته شد به تو روز جهانیان که تویی

ستاره دیدکریمان بسی و چون تو ندید

رسول گفت که در امتم شهان باشند

گر این حدیث درست است مژده باد تو را

شکفته ملک تو باغی است و اندرو سپه است

گهی نسیم طربشان دهی ز طبع کریم

نه ترس آنکه خِلَلشان رسد ز تابش هور

تو اختیار خدایی و از سعادت توست

به فرخی شدنت بود در مه آبان

به روزگار خزان گر شدنت فرخ بود

همیشه تا که تفاوت بود به نَعْت و صفت

بهر مقام تورا باد نو به نو شادی

موافقانت به شادی و ناز چون خسرو

فلک به ملک جم ای شاه مژده داد تو را

بقای خلق جهان در بقای دولت توست