ماه کند بر فلک ستایش آن خَدّ

عاریه دارند سرو و ماه تو گویی

ای شده بی علتی دو چشم تو بیمار

روی تو کردست نقس مانویان زشت

چشم تو ضحاک دیگرست که دارد

زلف تو داوُد دیگرست که دارد

خط تو گویی نوشت دست زمانه

لختی از او نصب کرد و لختی از او رفع

گر سببی داشت درد عشق تو تا شد

بی سببی خیره چون گرفت نگویی

بار خدایا ز بس جلال و ملاحت

بر صفت تو گرفت بیشی و پیشی

آنکه به تمکین اوست عقل مُمَکَّن

شد به کمالش جمال فضل مهیا

در عدد فضل او چگونه رسد وهم

جز به مبارک حدیث او نگشاید

هست بدان منزلت که مجلس او را

در سفر و در حضر چه خفته چه بیدار

زایزد خشنودی و عنایت سلطان

ای به سزا مهتری که مجد تو هر روز

اوحد عصری و در خطاب اجلی

جامع فضلی و مفردی به کفایت

رسم تو آراسته است دولت سلطان

عیش کریمان به جاه توست مهنا

بر تن اعدای توست جامهٔ سودا

جامهٔ سودا بود سزای چنین تن

جان أب و جد به روزگار تو شادند

مدح تورا در جهان بیاض سوادست

مرد بباید به دوستیت مُجَرّب

از دل و از اعتقاد باک مرا هست

هست همیشه زبان و جان و دلم را

گر بودم فکرت جریر و فَرَ زْدَق

هم نتوانم به شرط گفت مدیحت

تا که بتابد همی به قدرت باری

مرکب اقبال تو همیشه فلک باد

طالع تو سعد باد چون لقب و نام

بزم تو چون خلد و تو نشسته چو رضوان

روز تو فرّخ به فرّ خسرو سرور