وز هنرهای تو خشنود ایزد جان آفرین

رشک باشد بر زمینش تا تو باشی بر زمین

راستی خواهد دل صاحب قران راستین

کاندرو بینی و دانی بودنیها بر یقین

شهریار نیک دان و پادشاه دور بین

ور بران نور اوفتادی چشم ابلیس لعین

آتشم، وآتس چرا سجده کند در بیش طین

گر سلیمان داشت مهری نقش کرده بر نگین

در جهانداری به از مهری چنان تیغی چنین

خشم تو چون زهر افعی جان رباید روزکین

سست گردد دست مکاران چو بگشایی کمین

شاعران معنی همی گویند چون دُرّ ثمین

زخم یابند آهوان بر چشم و گوران بر سرین

کوه تن دیدی که باشد بادْتگْ در زیر زین

زان نیارد دیدن آتش دیدهٔ شیر عرین

هرچه اندر ترک خاقان است و خان است و تکین

پیش درگاه تو مالیده به خاک اندر جبین

شرح آن تا حَشْر تاریخ شُهورست و سِنین

حجت آن هست نزدیک خردمندان مبین

از لب دریای مغرب تا لب دریای چین

جان عباس و بنی عباس در خُلد برین

روزگار مُعتَصَم یا روزگار مُستَعین

زان لوای نو فرستادت امیرالمؤمنین

تا طَراز آن لوا باشد طراز ملک و دین

بر یمین آن خلیفه کاو تو را دارد یمین

از گل و از لاله و از سوسن و از یاسمین

بلبلان با صُلصُلان گردند هر جایی قرین

باد بزم تو بهشت و می در آن ماء مَعین

در ظفر پرواز کرده گِرد تو روح الامین

پیش یزدان شکرها گفته کِرام الکاتبین