من بنده بی گنه نشدم کشته رایگان

تیری که شه به قصد نینداخت از کمان

ماندم در این جهان و نرفتم به آن جهان

بختش مرا پیام فرستاد از آسمان

گفتا ز روزگار تو را خواستم امان

آید همی ز چرخ به تو سفتهٔ ضمان

از جان مشوی دست که ایمن شدی به جان

آثار تندرستی من بس بود نشان

دستان زنند خلق و سرایند داستان

چون در تنم شد آهن پیکان او نهان

آهن گرفت در تن من طبع استخوان

گنجی ز مدح شاه به از گنج شایگان

پیکان شاه گنج مرا هست پاسبان

یک سال اگر ز درد تنم بود ناتوان

فضل خدای دانم و فرّ خدایگان

شیری است کامکار و دلیری است کامران

آن خسروی که هست به خنجر جهان ستان

دریای جود و همت او هست بی کران

بر دیدن و ستودن او دیده و زبان

کاثار اوست کالبد ملک را روان

شد سربه سر زبازوی و شمشیر او عیان

سیمرغ از آن نهیب نهان شد در آشیان

هرگز در آن یقین نرسد خلق را گمان

چون وی گرفت تیغ و قلم درکف بنان

زه راکند چو زیر و کمان را چو خیزران

از بهر زینهار همه تن کند دهان

وآهن شود ز ضربت تیغش چو پرنیان

چون ایستد به آخور و بر ره شود روان

وز زخم نعل خویش کند رخنه روی آن

بادی شود چو شاه زند دست در عنان

از داستان و قصهٔ شاهانِ باستان

واندر بلاد ترک ثناخوان توست خان

اخبار آن رسید به چین و به قیروان

تاگشت روی دشمن تو همچو زعفران

بشکست پشت و پهلوی پنجاه پهلوان

گفتی گرفت روی هوا سربه سر دخان

جیحون به دست این بدو سیحون به دست آن

شد چون کمر میانش و بیرون شد از میان

پیمود عمر خویش به پیمانهٔ زمان

در سال یک دو بار بود هر دو را قران

هم عقل پیر باشد و هم دولت جوان

از جور چرخ کینه ور، ای شاه مهربان

مدح توکرد بخت ز طبع من امتحان

گشتم به مجلس تو ثناگوی و مدح خوان

ناگه گرفت پیکان در کان من مکان

از دولت تو باز به گوهر رسید کان

افزون شود به همت تو جاه و نام و نان

در خدمت تو مرکب دولت به زیر ران

بر دست زرفشان تو امروز جان فشان

تا در خزان تباه و کَشَفته شود رزان

اسباب حاسدت چو رزان باد در خزان

خوش تر ز عید باد و ز نوروز و مهرگان

کِلک تو پایدار و بقای تو جاودان