هر ان مؤمن که او باشد سخندان

دلش بگشاد از توحید یزدان

هزاران شمع بر گردون گردان

که ماه از دامن او هست تابان

که دارد آفتاب اندر گریبان

زخاک تیره نعمت های الوان

که اندر سنگ و آهن بود پنهان

به قدرت برق و رعد و برف و باران

به دست باد کرد آباد و ویران

نهاد اندر گل آدم دل و جان

به عالم کرد نسل او فراوان

رقم زد در دل خلقی ز خِذلان

چهل روز از هوا بگشاد طوفان

به یک لحظه ز آتش کرد ریحان

بلا بارید بر فرعون و هامان

ز بهر لشکر موسیِ عمران

کشید اندر هوا تخت سلیمان

رهانیدش ز چاه و بند و زندان

دو چشم روشن اندر بیت الاحزان

محلش با کواکب کرد یک سان

کلید معجز او کرد فرقان

به جای بنده کرد از فضل و احسان

همه بر هستی او هست برهان

چنین باید همی بر خلق فرمان

برین قدرت نبینم هیچ تاوان

که مستغنی است از توفیق دیان

ز بهر آنکه غفارست و رحمان

کرا در جان بود یک ذره ایمان

نباشد در قیامت جز مسلمان

که دارد دست و زورپور دستان

نسازد چاره و نیرنگ و دستان

که تیر تیز بگذارد ز سندان

نسنجد پیش چشمش یک سپندان

که باشد دشمن از تیغش هراسان

بود آسوده و شاد و تن آسان

که آبادست ازو ملک خراسان

خداوند همه ایران و توران

جهان را یادگار است از سه سلطان

براق همتش را هست میدان

چو گوی آورده اندر خمّ چوگان

نترسد آهو از شیر بیابان

خدایا چشم بد زو دور گردان

چو درجی هست پر یاقوت و مرجان

زبانم هر زمانی گوهر افشان

نشسته ساکن اندر مروِ شهجان

هواخواه و دعاگوی و ثناخوان

که رنجورم هنوز از رنج پیکان

بود درد مرا آن رسم درمان

گل سوری بخندد در گلستان

گل شاهی و شادی باد خندان

کمالش را مبادا هیچ نقصان

بر او ماه صیام و ماه نیسان