پرنیان بافد همی باد صبا در بوستان

گر همی خواهی که بینی پرنیان را تار و پود

تا چکاوک بست موسیقار بر منقار خویش

خوش بود آواز موسیقار و صوت ارغنون

رکن دین مصطفی برهان میرالمؤمنین

بوالمظفر برکیارق آن که در شاهنشهی

هست خشم و عفو او پروانهٔ بیم و امید

سست گردد دست مکاران چو بگشاید کمین

بر سعادتهای او بر هفت کشور گشته اند

خویش و بیگانه موافق دوست و دشمن معترف

گرد او از حفظ خود ایزد حصاری ساخته است

چون به قهر دشمنی گردد عنان او سبک

هم ظفر پیوسته دارد بارکاب او رکاب

گر به آهنگ دز رویین گذشت اسفندیار

ور زدیگر هفت خوان بگذشت رستم بی نهیب

هست سلطان را کنون چون رستم و اسفندیار

هر یکی آورده صد دز چون دز زویین به چنگ

خاکساران را مقید کرده اندر زیر بند

سر یزدانی نهان بود از خلایق مدتی

آمد اکنون خلق را از فر یزدانی پدید

از میان دودمان چون شد ملک سلطان برون

هم ز خانه ملک جویان رنگ ها برساختند

دهر چون آشفته دریایی و بدخواهان شاه

سربرآورده به زشتی و درشتی سربه سر

هرکسی منشور سلطانی نوشته بر زمین

خسروا هرگز نبیند دیدهٔ گردون پیر

فر فرخ طلعت و نور و ضیای چهر توست

شرع نَپسَندد که من نوشیروان خوانم تو را

زانکه هست اندر دل تو داد و دین هر دو به هم

گفت پیغمبر که در آخر زمان آید پدید

خلق را معلوم شد کز خسروان اکنون تویی

تا فلک پیروزه گون باشد تویی پیروزبخت

آهن تیغ تو در هندوستان آمد پدید

روی آب از بهر ساز رزم تو وقت خریف

وز پی آرایش بزم تو هنگام بهار

تا به قوت بارهٔ اسکندری باشد مثل

بادهندی تیغ تو چون بارهٔ اسکندری

هم میان و هم کران عالم اندر حکم تو

پای شاهان جهان در دام تو تا روز حشر

زین مبارک سال گردش کرده ایام تو را

بنده مخلص معزّی تهنیت گفته تو را