ای اصل ملک و دولت ای تاج دین و دنیا

ای قبلهٔ دو دولت هر دو پناه عالم

شاه جهان محمد شاه زمانه سنجر

آن شاه در بزرگی صد عالم است مفرد

زین دو پسر به حشمت کس با تو نیست همسر

شاید که سرفرازی تا جاودان بنازی

سلطان ملک به جنّت گوید همی ز شادی

از جود تو جهان را خیرست و نفع و راحت

باز آوری به احسان جان رمیده از تن

از بس دعا که کردی پنهان به پیش ایزد

آن شاه زیر رایت دارد هزار بهمن

گر دهر هست سرکش با تو کند تواضع

توقیع تو عزیزست از شام تا به غزنین

رشک آید از رکابت ناهید را به میزان

طوق است نعل اسبت درگردن مجره

کردند آشکارا معجز به عالم اندر

تو نیستی پیمبر لیکن به فرّ دولت

چون تافت فر بختت با مادر و برادر

زان پس که در بیابان بودند هر دو حیران

شد کفر هر دو ایمان شد درد هر دو درمان

این داستان و قصه گر بنگری عجب تر

بگزید من رهی را سلطان ملک به خدمت

سی سال پیش شاهان گفتم ثنا و مدحت

حورا به خلد رضوان پیرایه بر فشاند

ای آفتابِ عالم فخرِ نژادِ آدم

شادی به تو مُخَلّد شاهی به تو مؤیّد

امروز داده دولت دادِ تو از سعادت