شمسِ ملوکِ عالم، شهزادهٔ مظفر

یک روز در صبوحی بنشست خرم و شاد

با دوستان مخلص با چاکران مشفق

نور وفاش در دل ، مهر سخاش درکف

من چون شنیدم از دور آواز مطربانش

با آستین پر شعر آنجا شدم به خدمت

زّری همه مجرد همچون گل مُوَرّد

خالص گه نمایش چون گنجهای کسری

چون گستریدم آن زر بر نَطع در وثاقم

یا همچو بزمگاهی پرشمعهای رخشان

در صُرّه کردم آن را وانگه به شکر جودش

چون ذوالفقار حیدر کردم زبان جاری

آزاده ای که طبعش هست از هنر مرکب

اسلاف را به نامش جاه است تا به آدم

شاخ بلندْ بختی از دولتش کشد نم

گردون همی سِگالد تا بر کف و سر او

ای روز بزم و مجلس با دوستان معاشر

چرخی مگر که هستی تابنده و توانا

پیغمبر و علی را جان از تو هست خرم

مانند تو که باشد تا شاه را تو باشی

نه هر ندیم دارد این قَدْ ر و جاه و حشمت

کس در سخن نیابد اندازهٔ مدیحت

من بنده تا زبان را در مدح تو گشادم

از لفظ تو شنیدم اکرامهای بی حد

شرح فضایلت را کردم طرازِ دیوان

شد نکته های لفظم در مدح تو چو لؤلؤ

تَعْویذْوار دارم شکر تو بسته بر دل

تا خاک و آذر و باد و آب است طبع گیتی

از اسب باد پایت وز تیغ آبدارت

هفت اختر درخشان بر اوج چرخ گردان

آراسته بساطت و افروخته وثاقت

دو دست توگرفته دو چیزگاه عشرت