هرکس که دید چهرهٔ آن ترک سیمبر

زیراکه هست چهرهٔ او چون گلی بدیع

چون گل شود شکفته روزی بپژمرد

گل را کنند با شکر آمیخته به قند

گل را کنند خوار و برو برنهند پای

گل را ز نور شمس و قمر تازگی بود

هرگز گلی نبود و نباشد بدین صفت

از سیم خام بیخش و از عود خام شاخ

بر طرف او همه شبه و لعل در میان

برچین او ز سنبل مشکین دلفریب

عادل نظام ملک زمین سرور زمین

شایسته بوالمحاسن کا حسان او شدست

هرگز چنان شجر نَبُوَد نیز در جهان

در شرق و غرب صدر وزارت به او سپرد

گر حکم او به سان درختی شود بلند

پرواز اگر برابر قَد رش کند عقاب

از علم اگر شدست علی در جهان عَلَم

دادست گاه علم خلافت بدو علی

آثار او به سان ستاره است یک به یک

گویی مگر تصرف او را مسخرند

گاه قیاس دانش او بگذرد ز حد

تا پیش خلق دنیا عدلش سپر بود

با عدل او عجب نبود گر به دشت و کوه

با رای او عجب نبود گر ز آسمان

هست از ظفر همیشه نفر سوی درگهش

با هیبت و سیاست او دشمنانش را

وز همت و سخاوت او دوستانش را

از بوی دوستیش بنازد همی روان

ناری است کین اوکه معانیش را همی

بدخواه او سفر به رهی کرد دیرباز

او را ستای و قصهٔ دور فلک مگوی

کاو ساکن است اگر چه فلک هست بی قرار

ای زیرکلک تو زختن تا به قیروان

ای کدخدای پادشهی کز فتوح اوست

تا صورت بدیع تو ایزد نیافرید

تا کلک تو به زر ننگارید روی روز

شاه جهان به ملک سلیمان دیگرست

وهم تو در شکستن خصمان زیادت است

آتش ز خشم توبه حجر در نهفته شد

از مهر تو رسید به سوی جنان نشان

رضوان گرفت صورت مهر تو در جنان

آن کاو خطر نکرد و تورا گشت نیکخواه

در بیشهٔ خلاف توگر ژرف بنگرند

هرکو زَِفَر همی بگشاید ز نقص تو

نام تورا سزدکه ظفر بندگی کند

باقی بود به چون تو خَلَف حِشمتِ سَلَف

فرخنده آن سَلَف که مر او را تویی خلف

با همت تو چرخ بسیط است چون ثری

جود تو چون هواست که نتوان ازو شکیب

باغ مدیح را نعم توست چون صبا

گر حاجب تو پوشد پیکار را زره

آن مرغ را به تیر به زیر آرد از هوا

تا هفت را همیشه مسیرست در بروج

شش چیز باد بهر تو همواره زین دو هفت

از بخت بندگان تورا ناز بی نیاز

دایم گشاده چشم در اقبال تو قضا

گوشی که نه به جان سخن توکند سماع

از حادثات گیتی آن چشم باد کور

بر تو خجسته موسم قربان و روز عید