هرکه بویش بشنودگوید که آن مشک این کند

سنبله پرسنبل و نثره پر از نسرین کند

هر نبات تلخ را باد صبا شیرین کند

خانه ها را چون نگارستان هندوچین کند

گه به چین جعد روی عاشقان پرچین کند

با دل عشاق فعل آذر برزین کند

او چو از خوبی بنازد ناز چون شیرین کند

پس چرا هجران او رویم همی زرین کند

کشتهٔ خنجر کند یا خستهٔ زوبین کند

آنچه بر دلها همی پروردهٔ تکسین کند

چون دو بیجاده به عمدا پردهٔ پروین کند

چون جمال او ببیند وصف حورالعین کند

روز عید آرایش بزم نظام الدین کند

دست گردون هر زمانی اسب دولت زین کند

دولت آنرا توتیای چشم روشن بین کند

مشتری تمکین دهد او راکه او تمکین کند

مجلس عالی به همت همچو عِلییّن کند

کشوری پرخون شود چون روزکوشش هین کند

کایزدش تعلیم و اقبالش همی تلقین کند

کین او چون تنگدستی طبع را غمگین کند

او همی امروز دنیا را بهشت آیین کند

ازکف او کَفّه و از کلک او شاهین کند

هرکجا پَرَّد کبوتر صید چون شاهین کند

کردگار از حفظ و از عصمت همی تزیین کند

باش تا آن نیکویی بینی که یَوم الدّین کند

کاسمانْ خندد همی بر هر چه آن مسکین کند

کیست کاو با صورت اقبال قصد کین کند

کاو به یک بیدق همه شهمات را تعیین کند

لِعب اسب و پیل و جولان رخ و فرزین کند

در صف کفار جنگ صاحب صفین کند

وز در انطاکیه آهنگ قُسطَنطین کند

خاک را بر خاکساران چون دم تنّین کند

بارگاه مملکت را تخت او برزین کند

روز ا بر میمند از سجیل تاا سجین کند

زین ها را از صلیب کافران خرزین کند

او به عالی رای تو أرجو که صد چندین کند

شعر او را مشتری بر آسمان تحسین کند

تا عروسان سخن را جود او کابین کند

کاستان درگهت را هر شبی بالین کند

تا چو گوید مدح تو جان اندرو تضمین کند

برکشد لؤلؤ ز دریا در کنار طین کند

در بهاران خدمت او ابر فروردین کند

کاختر وارون همی بر دشمنت نفرین کند

کان دعاها را همی روحُ الاْمین آمین کند