این شوخ سواران که دل خلق ستانند

ترکند به اصل اندرو شک نیست ولیکن

میران سپاهند و عروسان وثاقند

مشکین خط و شیرین سخن و غالیه زلفند

شیرند به زور و به هنر گر چه غزالند

کی گویم حاشا که چو ماهند و چو سروند

سروند ولیکن همه چون بدر منیرند

چون راحت روحند چو با ساغر راحند

پدرام تر و خوبتر از سرو بهارند

مانند تذروند چو با جام شرابند

از خشم و رضا همچو زمینند و زمانند

شیرند به بیشه در چون تیغ گذارند

در معرکه سوزنده تر از نار جحیمند

زان بابت روحندکه بایسته چو عمرند

جز برگل وبر لاله همی مشک نریزند

در باده چو خورشیدی یا آب حیاتند

درخنده چو یاقوت مُعَصفَر بگشایند

صد سنبله از سنبل بر لاله نگارند

چون سیم همه پاک تن و پاک جبینند

با قُرطهٔ رومی همه چون بدر منیرند

مانند سهیل یمن و آتش برقند

بی عطر همه مشک خط و مشک عذارند

چون غالیه دانست دهانشان و همه سال

مالند چرا غالیه بر رخ که همه خود

با جام و قدح بابت بوسند و کنارند

از جَعد و قفا همچو ظَلامند و ضیاء اند

شاهان جهان در کفشان جمله اسیرند

در رزم به جز تیغ زدن رای نبینند

مانندهٔ ایشان که بود در همه عالم

هرگاه کز ایشان صنمی بینم با خویش

این مذهب آنهاست که این سیمبران را

بادا همه را جمله فدا جان و روانم

ترکان به بها گرچه گرانند و همه کس

اَرجو که به اقبال خداوند بیابم

سلطان جهان خسرو گیتی که غلامش

آن شاه که اندر حال آیند به خدمت

آنان که به تیر از شب ظلمت بربایند

چون رایت منجوق ملکشاه ببینند

تسبیح ملک بر دل ز ایزد بپذیرند