تِک تِکِ ناگزیر را برمشمار که مهره های شمرده

نیم شمرده به جام می ریزد

به سکوتِ رامشگری گوش دار که واقعه یی چنان پُرملاط را حکایت می کند به صیغه ی ماضی

که قائمه های حقیقتی سرشار بود

گرچه چندین پُرخار.

به غیاب اندیشه مکن

گَشت و مَشتِ بی تاب و قرارِ این نگاه را دریاب

نگرانِ اندیشناکی فردای تو

به صیغه ی حال.

نه

به غیابِ من منگر که هرگز حضوری به کمال نیز نبوده ام،

به طنینِ آوایی گوش دار که

تنها

به کوکِ زیر و بَمِ موسیقایی نامِ توست

اسماءِ طلسماتِ حرفاحرفِ نامِ تو را می داند

و از ژرفاهای ظلمات تا پَشَنگِ شعشعه ی الماس گونِ تاجِ بلندِ آخرین خورشید

تو را

تو را

تو را

همچنان تو را

می خواند.

۲۱ آبانِ ۱۳۶۸