به مفتون امینی

وسواسِ مهربانِ شعر

ای کاش آب بودم

گر می شد آن باشی که خود می خواهی. ــ

آدمی بودن

حسرتا!

مشکلی ست در مرزِ ناممکن. نمی بینی؟

ای کاش آب بودم ــ به خود می گویم ــ

نهالی نازک به درختی گَشن رساندن را

(ــ تا به زخمِ تبر بر خاک اش افکنند

در آتش سوختن را؟)

یا نشای سستِ کاجی را سرسبزی جاودانه بخشیدن

(ــ از آن پیش تر که صلیبی ش آلوده کنند

به لخته لخته ی خونی بی حاصل؟)

یا به سیراب کردنِ لب تشنه یی

رضایتِ خاطری احساس کردن

(ــ حتا اگرش به زانو نشانده اند

در میدانی جوشان از آفتاب و عربده

تا به شمشیری گردنش بزنند؟

حیرت ات را بر نمی انگیزد

قابیلِ برادرِ خود شدن

یا جلادِ دیگراندیشان؟

یا درختی بالیده نابالیده را

حتا

هیمه یی انگاشتن بی جان؟)

□

می دانم می دانم می دانم

با اینهمه کاش ای کاش آب می بودم

گر توانستمی آن باشم که دلخواهِ من است.

آه

کاش هنوز

به بی خبری

قطره یی بودم پاک

از نَم باری

به کوهپایه یی

نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی داد

سرگشته موجِ بی مایه یی.

۳۰ شهریورِ ۱۳۶۸

خانه ی دهکده