حسد برد به گه حمله صاحب شبدیز

ز رمح و تیغ تو پرویزنی بود خون بیز

ندای عدل تو بشنید بازگشت و گریز

مزاج بی نمکی از جهان شورانگیز

عجب نباشد از آن عزم تند و خنجر تیز

که جمله کم ز تو بودند و بیش از پرویز

جهان ز حکم تو در نگذرد بگو که مریز

که از عطای مزور نموده ام پرهیز

جهان سفله به کین است و چرخ دون به ستیز

زمانه بر سر بختم نشسته بود که خیز

به رنگ لاله برآورده چرخ رنگ آمیز

برون ز حلقه در نیست هیچ دست آویز