ای قضا صولتی که در عالم

و آنچه با خلق می کند سعیت

شرف ذاتیت چنان آمد

هر که خاطر گماشت بر کینت

بعد ازین رایت جهانگیرت

گر شبیخون کنی به اهل عراق

انتقام عدو بکش کامروز

شهریارا سزد که بر حالم

نیک دانی که بر سپهر هلال

عمر من رفت بر امید مگر

گر نگشتم به خدمتی مخصوص

بیش ازینم مدار بی پر و بال

کانچه با بنده کرد شهر سراب

در گذرهای او [ گِلی است که] پیل

گر به خدمت نمی رسم چه عجب

سخنی چند بشنو از بنده

هر که از حال زیر دستانت

گرچه در حال دولتی بیند

ای چنان بوده در جهانداری

مادحی صادقم که در مدحت

نبود روز کز ثنای تو را

هر که بیتی شنید ازین قطعه

گفته من به فال دار از آنک

برخور از جود کانچه عدلت کرد

جاودان باش تا مدار فلک