ای ماه سروقامت و ای سرو ماه روی

شکلم چو نال شد ز هوای تو و توراست

تا بی حجاب دیده به رویت نگاه کرد

آیینه دلم سیه از آه سینه شد

بگرفت خطه دلم اینک سپاه عشق

رویم ز تاب عشق تو زردست و بس بود

روی تو از لطافت محض آفرید حق

اندر شب فراق تو شاید که روز وصل

جان مرا که عاجز هجران توست نیست

فرخنده مجد ملک سپهر دول که هست

عالی محمدبن علی اشعث آنک بخت

با روی و رای او نبود مهر و ماه را

اقبال با جلالت قدرش سپید کار

افکنده بر موافق او عیش بهر چشم

شرم از گناه باشد و خورشید در کشد

ای پشت دین و مامن حق بارگاه تو

راهی که موکب تو بدانجا گذر کند

جور و عنا چو روزه بر ایوب روز و شب

جایی رسید کار حسودت که از ضمیر

تا خسروان دهر و ملوک زمانه را

از گردش زمانه عدوی تو را مباد