در این هوس که من افتاده ام به نادانی

مزاج دل به تأمل بدیدم اینک زود

فیاس دیده گرفتم ز دور و نزدیک ست

تو مرد آن نه که روزی -نعوذبالله-اگر

چنین که اسب جفا را تو برکشیدی تنگ

کم اوفتد چو تو چابک سوار در ره عشق

چو بلبلان ضمیرم نوای عشق زنند

بدین صفت که تو دانی زبان مرغان را

به خشم گفتی زودت ز دست برگیرم

کمینه دست نشان تو در جهان فتنه ست

مباش غره بدان زلف کافرت که قوی ست

سر ملوک جهان تاج بخش روی زمین

شهنشهی که ببیند درون پرده غیب

گذشت گوشه چتر جلالش از عیوق

ایا شهی که به هر لحظه روشنان فلک

تویی که دامن همت به عرض گاه هنر

تو را به حجت دیگر چه حاجت اندر ملک؟

به قدر،عمده ترتیب هفت افلاکی

در ان مقام که آیند خسروان در عقد

اگر به کلی ملک جهان درآری سر

اشانی به سر تازیانه بس باشد

ز کیمیای بقا آفریده اند تو را

جهان و هرچه در او هست آن محل داد

مثال ذات تو اندر جهان کون و فساد

هر آن صفت که فلک را نظر بدو نرسد

به تندیی که کند خصم تو چه پندارد

درخت اگرچه برش تر بود بدان نرسد

تو را به رغم عدو عمر باد چندانی

گشاده دست مراد تو در جهان تا،گاه