نباشدت نفسی در سر آن کله داری

بدین قدر دل ما هم نگه نخواهی داشت

ز حسن خویش بدین مایه گشته ای خرسند

مرا که پشت من از بار محنت است دو تاه

بیا ببین که ز بهر نثار مقدم تو

بدانچه از رگ من خون چکد دریغی نیست

تکلُّفی نبود لایق بزرگی تو

زخون دیده بر آنم که شربتی سازم

مُزَوِّرِ هوسی نیز می پزم حالی

تو را به ناله زیرست میل و این عجب است

ز لطفها که تو با من کنی یکی اینست

یکی غم از دل من پای باز پس ننهد

به هر جفا که کنی بر زمانه بندی جرم

عنان فتنه رها کرده ای و این خوشتر

زمانه را همه دانند کو نیارد کرد

پناه ملت اسلام،فخر دولت و دین

ز چشم دولت او تا بجست خواب عدم

به دور او ز بس آثار عدل نتوان کرد

ایا رسیده به جایی که گر جهان نبود

کلاه گوشه قدر تو از طریق نفاذ

فتاده جِرم زمین با همه ثبات قدم

درآمده ز ازل زیر سقف همت تو

ز عصمت تو چنان تنگ شد فضای جهان

تویی که تا ابد از رنگ و بوی دولت تو

ز دست ساقی لطف تو یک پیاله بود

ز صوت بلبل رفق تو یک نوا باشد

به یک سخن دهن ظلم را فرو بندی

به قهر،آب فنا بر سر فلک ریزی

زخار حادثه تا بشکفد گل انصاف

تو را ذخیره عمری که چون بقای ابد