زان زلف عنبرین که به گل بر نهاده ای

مخمور عشق را نبوده چاره ای که تو

از اشک لعل ساغر چشمم لبالب است

خود از برای سر زره از بهر تن بود

در بر گرفته ای دل چون خود آهنین

سر بر نمی کنی ز تکبر مگر که پای

آن شاه شاهزاده که اقبال گویدش

بوبکربن محمد کاندر دیار کفر

دولت به توست زنده و ملت به توست شاد

با آنک در بدایت عمری هزار بار

کس را فراز خویش نبینی چو از عُلُوّ

زان دم که از لب تو بشسته ست دایه شیر

هر کس که با مناقب حیدر ببیندت

تا کرده ای زبانه سنجق سوی هوا

دیرست تاهم از تک اسب و ز گرد راه

دیرست تا به جای صلیب و کلیسیا

زُنّار بست خصم تو چون دید کز ظفر

اقبال با تو زاد برابر به یک شکم

دانند همکنان که تو تنها به ذات خویش

فر خدای با تو و اعجاز مصطفی

پشت و دلت همیشه قوی باد بهر آنک