مرا مبَشر اقبال بامداد پگاه

چه گفت ؟ گفت که رویت به کعبه کرم است

زمین ببوس و بنه جاودان ذخیره عمر

اگرچه مدت غیبت دراز گشت ولیک

بیا که حلم شهنشه ثبات آن دارد

از آستانه او بر مگیر از این پس روی

رضای او را از کاینات گیر عوض

به شب به خدمت او همچو شمع باش به پای

که آفتاب سعادت بدان کسی تابد

خدایگان ملوک زمانه،نصرت دی

جهان گشای ابوبکر بن محمد کوست

خدایگانی کاندر فضای بارگهش

به پیش خنجر بیجاده رنگ او در رزم

همان نفس که سر از جیب خسروی برزد

ز بس که بر در او سجده می برند ملوک

ز کامکاری و قدرت هر آنچه دعوی کرد

شعاع دولت او هست در مضیق سپهر

ایا شهی که ز امداد نعمتت هر گز

نماید آینه دولت تو روشن از آنک

تویی که سر به سر آثار تاجداری دید

رسید خاک جنابت ز قدر بر افلاک

هر آن زمین که برو ابر رحمتت بارد

به رفق و لطف جهان را به طاعت آوردی

به پیش موکبت از فتح و نصرت است حَشَر

مثال قهر تو با مکر و بدسگالی خصم

همیشه تا نسق سال و ماه محفوظ است

حساب عمر تو در ملک باد چندانی