در حریم حضرتت جمع آمد از اقبال شاه

دولت اندر آستانت کرد خود را جایگاه

در پناه کبریای توست گردون را پناه

آهوی ایوانت از خلد برین جوید گیاه

ایمنست از خود فزون تر دارد از گردون گناه

از پی کاری ست آری این سپید و آن سیاه

از سر عزت نیارد کرد در رویت نگاه

زیبدش کز روی نخوت بر فلک ساید کلاه

تا کنند از خاک درگاه تو تزیین جباه

از مثال بارگاهت حشمت اند و زند و جاه

پرده دارت ندهد ایشان را درون پرده راه

گر گواه عدل خواهی عدل شاه آنک گواه

از جلال توست گویی یا ز قدر پادشاه

شاه کیوان قدر گردون منصب انجم سپاه

خوشه گندم شود در آخور خورشید کاه

در دو چشم آفرینش کرد کحل انتباه

دیرمان ای خسرو دریا دل کان دستگاه

درگهت را عرصه آفاق زیبد پیشگاه

اول عهد از خروج یوسف است از قعر چاه

باده نوش و جام گیر و جان فزای و خصم کاه

نام جوی و کام یاب و عیش ساز و جام خواه