شبی به خیمه ابداعیان کن فیکون

نشان زلف و رخت یک به یک همی دادند

چنان نمود که گفتی به عکس می بینند

از آن دو عارض دلجوی تو دوصد بی دل

خرد چو رونق دیوانگان عشق تو دید

دلم حکایت زنجیر زلف تو بشیند

مرا ز ضعف تن و سوز دل از آن شب باز

ز عشق چشمه نوش تو اندرین مدت

هنوز آتش سودا همی زنم در دل

ز سوز سینه من شعله ای و صد وامق

کنون ز مستی من بیش ازین دو حرف نماند

رخ تو می نهد این نوع زخم را مرهم

اگر به مرهم و معجون علاج نپذیرد

خدایگان صدور زمانه صدرالدین

بسی نماند که گردد ز بس عمارت عدل

ز حفظ اوست که اجرام عالم علوی

ز شوق اوست که دوشیزگان قصر عدم

زهی ضمیر تو هر شب به یک اشارت رای

به رسم خدمتی اندر پی جنیبت تو

به دست حکم تو اجرام آسمان عاجز

هوای طاعت توست آن نسیم جان پرور

زمین بغض تو آن تربت وبِّی وعَفِن

به جنب گوشه دستار و رکن مسند تو

به علم اگرچه قیاست ز انبیا گیرند

توراست معجزه سروری به استقلال

هر آن سخن که تو گویی برای ضبط جهان

اگر چه حادثه یک شب به خواب امن و قرار

زمان زمان قلمت شربتیش آمیزد

فلک ز عقد عمامه ات حسابها برداشت

به مهر توست اگر قطره ای ست در دریا

بزرگوارا بعد از هزار قرعه فال

دوسال شد که برین فرخ آستانه مرا

چنان مکن که مرا با هزار گنج هنر

همه به دعوی عصمت برآمده چو ملک

به فعل چون عثرات زمانه نامضبوط

کشیده سر سوی گردون ز کبر چون نمرود

اگر متابع ایشان بود فلک چه عجب؟

منم که پار درین روز،هم درین مجلس

ولیک زین همه فریاد هیچ فایده نیست

جهان به کام تو بادا که جز درین معنی

طلوع کوکبه عید بر تو میمون باد

مخالف تو چو بدر از خسوف در کم و کاست