گریان ز حسرت تو چو باران من

آنجا که گرد ماه بود خرمن

وی آهوان مهر تو شیر اوژن

و آزاد کرده رخ تو سوسن

بگشای زلف و شهر به هم بر زن

تا دل بود ز حادثه در مامن

مانع نمی شود سپر و جوشن

کاسیب مهرگان به گل و گلشن

کزکین مقتدای جهان نشمن

بر درگهش صدور زَمن مسکن

گردون سر گرفته نهد گردن

خورشید پای زان سوتر از روزن

چون آب به فرق آمده از روغن

ایام تند بود و فلک توسن

در می دهد به بندگیش گردن

ناگشته هیچ وهم به پیرامن

وای چشم ماه ومهر به تو روشن

کرده نفیر حزن که لاتامن

داده ندای امن که لا تحزن

گردون سفله و فلک ریمن

در هر طریق و هر سخن و هر فن

صدره توانش بیخت به پرویزن

رخساره برفروخته از معدن

کرده عرق جبین دی و بهمن

طبعی که شد ز نابغه آبستن

کاتش جهد صواب بود این ظن

خون از عروق سنگ و دل آهن

ایام از مُشَهَّره پیراهن

بر فرق روزگارکشان دامن

عید عدوی تو ز عنا شیون