گیتی ز فرّ دولت فرمانده جهان

بر هر طرف که چشم نهی جلوه ظفر

آرام یافت در حرم امن وحش و طیر

گردون فرو گشاد کمند از میان تیغ

ملکی چنین مقرر و حکمی چنین مطاع

منسوخ گشت قصه کاووس و کیقباد

بالید ازین نشاط تن تخت بر زمین

از غصه خون گرفت چو می ظلم را جگر

شاید که بگذرد ز پی فرخی همای

سلطان شرق و غرب قزل ارسلان که نیست

آن شاه شیر حمله که شاهین همتش

وقت طرب چو دست سوی جام می برد

هنگام کین چو نیزه برافرازد از کتف

شاها تو یی که حمله بأس تو بر عدو

بحریست قهر تو که در او هر که غرقه شد

برخیز و از زمانه به یکبار نسل و حرث

هر چند کور گشت عدو دید کایزدت

یا حجتی چنین که ببندد زبان چرخ

بر باد داد هیبت تو خرمن قمر

وقتی که گم شود ز سر سرکشان خود

وان آب منجمد که سنان است نام او

تو در میان لشکر چون مور بی عدد

در تازی از کرانه چو شیران جنگ جوی

آن لحظه کس ندارد پای تو جز رکاب

بد خواه ملک را ز نهیب تو آن نفس

ای خسروی که تیغ فنا را قضای بد

گر گم شود پی زحل از چرخ باک نیست

گیتی طمع نداشت که تو سر درآوری

این هم تواضع است که کردی و گرنه چرخ

دندانه اره را هنر است ار نه تیغ را

محتاج نیست طلعت زیبای تو به تاج

تا بسترد به دست صبا دایه بهار

گلزار دولت تو که دارد نسیم خلد

جد تو سر فراز و قبول تو دستگیر