ای حکم تو چون قضای مبرم

خورشید ملوک نصرة الدین

تاریخ اساس پادشاهیت

مشاطه فتح جز به نامت

میدان تو بخت را معسکر

اقبال تو هم ز بدو فطرت

هرجا که زده به عنف زخمی

عفو و سخطت مجاج زنبور

تقدیر حروف کن فکان را

وز کشف عبارتت نمانده

جوشیده ز شوق مجلس تو

از رشک سنان دیوبندت

وز غیرت آستان عالیت

با گوهر پاکت از خجالت

هر جا که رسید موکب تو

بر درگه تو امید را فال

ای گشته چهار فصل گیتی

در عهد تو هیچ گوش نشنید

عدلت نگذاشت راستی را

در مدت یک دو مه کمابیش

در موسم فتح باب تیغت

بر روزن قبه جلالت

یگچند ز دیو مردمی خصم

خود کوری دیو را سلیمان

دشمن به تو کرده ملک تسلیم

تا پست نگردد از حوادث

همواره بنای دولتت باد