مه دو هفته درآمد به تهنیت ز درم

ز فرق تا به قدم جمله در گل و شکرم

دلی که مرده و زنده نبود ازو اثرم

اگر چه از سر تحقیق سر به سر گهرم

مگر به وصل تو بنشیند آتش جگرم

ز روی خوب تو مهمان زهره وقمرم

به پیش خدمت توست آنچه هست ماحضرم

که نیست زهره آنم که سوی او نگرم

فدای یک قدمت گر بود صد دگرم

که در دو گیتی از این بیش نیست خشک و ترم

وگرنه بی تو نه عینم بماند و نه اثرم

کز اشک چهره همی دید نقد سیم وزرم

برفت و بر اثر او برفت دل ز برم

گذاشت چون علم عید در جهان سمرم

که هرکجا که نشینم بدین فسانه درم

که من به نزد جهان پهلوان به قصه برم

همیشه بر سر گنج جواهر و دررم

که هست منطقه چرخ حلقه کمرم

بود ذخیره کانها عطای مختصرم

قمر چو نور دهد قبه ای ست بر سپرم

که من خلاصه تایید و مایه ظفرم

همه فضایل جد و مناقب پدرم

چو جیب صبح همه پرده های او بدرم

هر آن زمان که ببینند تیر چار پرم

که لحظه لحظه ز افبال می رسد حشرم ؟

ز زخم حادثه حاجت نیوفتد حذرم

منم که ملک جهان را به نیم جو نخرم

زمانه خاک شود تا مگر برو سپرم

که هست فر الهی گواه معتبرم

ز حال و قصه خود چند حرف بر شمرم

بود ز خاک جناب تو حاجت سفرم

کند گسسته به کلی وظایف بصرم

که گر نطق بزنم تا به جان بود خطرم

چگونه دل دهدم کز در تو درگذرم

روا مدار کزین آرزو رسد ضررم

که من به باغ فصاحت درخت بارورم

که عاقبت تو چه برها خوری ز بار و برم

به قول مرده دلان بر میان مزن بترم

که چون به کوی حقیقت روی همه هنرم

همین بس است که بر آستان توست سرم

که جایگاه دگر نیز بود این قدرم

حدیث نان به زبان آورم ز سگ بترم

که من به دولت تو زهر چون شکر بخورم