چو زهره وقت صبوح از افق بسازد چنگ

جفای چرخ بگیرد مرا به سختی نای

برد زمانه ناساز از سرم بیرون

چنان به درد دل از سینه برکشم آهی

بضاعت سخن خویش بینم از خواری

من از خجالت و حیرت فتاده در کنجی

گهی چو عهد لئیمان نطاق صبرم سست

ابای شعر مرا نیز چاشنی مطلب

فتاده ام به گروهی که در بیان شان هست

به قول نیک چو من نامشان برآرم زود

کجاست رکن بساط خدایگان تا من

به پیش خسرو روی زمین برآرم بانگ

خدایگان سلاطین بحر و بر طغرل

به گرد مرکز چترش مدار هفت اقلیم

ز عدل شامل او بوی آن همی آید

ایا شهی که بریزد زیاد حمله تو

تویی که خوشه پروین برین رواق بلند

مثال بزم تو پرداخت نقش بند ازل

چنان به دور تو کار زمانه منظوم است

اگر چو آتش و آبست دولت چه عجب

در آن زمان که اجل دشمنان جاه تو را

چنان موافقت افتد سلاح را که کند

چو بیلک تو به دنبال چشم کرد نگاه

چنان شود که ز تیری این و تندی آن

کند سنان تو بازی به جان خصم چنانک

قیامت است ز تیغ تو در ممالک روم

همیشه تا به تجارت ز مرو شهجان کس

رخ عدوت چو نارنگ زرد و آژده باد

برات بخشش تو بر وجوه عامل مرو