فراز تخت سلیمان به دار ملک عراق

که هست افسر شاهی به طلعتش مشتاق

که عالمی دگر است از مکارم اخلاق

سخاش باب گزاف از جریده ارزاق

چو دوستان به مدارا و دشمنان به نفاق

مَجِرَّه را به دو انگشت بگسلند نطاق

به تیر تن ها جفت و به تیغ سر ها طاق

نهد به پیش تو دعوی خسروی بر طاق

که از طبیعت آتش برون برد احراق

به بِرّ و لطف در آمد جهان جافی عاق

بدو محیط نگردد دوایر آفاق

تو شادزی که درستست دولتت را ساق

بر آسمان شدن آسان بود به پای براق

خیال تیغ تو در دیده ها گرفت وثاق

به عمر تلخی آنش برون رود ز مذاق

چنانکه آتش سوزنده در دل حراق

که از حرارت آن غصه شان گرفت خناق

نگه کند سوی ملک تو جز به چشم وفاق

به نوک نیزه ز چشمش برون کنی شر ناق

چنان بود که دل عاشقان زبیم فراق

نیایدت مدد از هیچ کس علی الاطلاق

به وقت خوردن زهر از منافع تریاق

بود به گوش تو خوشتر ز پرده عشاق

به روز مجلس تو سر ز گوشهای رواق

که از ضمیر تو صدره کنند استنطاق

چنانک نظم مرا از جزالت و افلاق

برای مهر گران نیست مستحق طلاق

بود ز گردش این چرخ ازرق زراق

که مهرو ماه شوند ایمن از کسوف و محاق

گرفته همت عالیت با ازل میثاق