شنیدم آیت « تو بو الی الله » از لب حور

که ای خلاصه تقدیر و زبده مقدور

گمان مبر که به یک مشت گل شود معمور

برای نزهت تو بر کشیده اند قصور

چه دوستان حسودند و دشمنان غیور؟

ز آستان عدم تا به پیشگاه نشور

بدین دو روز اقامت چرا شدی مغرور؟

که راه سخت مخوف است و منزلت بس دور

چنان مکن که به یکبارگی شوند نفور

چه مایه جانورند از تو خسته و رنجور

چه داغهاست ز تو بر دل وحوش و طیور

تو تیز می کنی از بهر صلب او ساطور

نشسته ای مترصّد که قی کند زنبور

به جمع آری کین اطلس است و آن سیفور

میان اهل مروت که داردت معذور؟

که قطره قطره چکیده ست از دل انگور

که با که باخته ای عشق در شب دیجور

فشاند دامن همت ز خاکدان غرور

برفت لز سرم آواز بر بط و طنبور

بجز دعا و ثنای خدایگان صدور

که باد رایت عالیش تا ابد منصور

نه بر صحیفه عزمش نشسته گرد فتور

مهندسان خرد معترف شده به قصور

چنانک صورت می در طبیعت مخمور

ولیک گشته چو خورشید در جهان مشهور

چنانک نغمه داود در ادای زبور

که کرد جیب افق را پر از بخار بخور

که می نیابد شَعری بر او مجال عبور

نموده راه که اول کلیم را سوی طور

به زیر سایه او گم شود به وقت ظهور

اگر گسسته شود رشتۀ سنین شهور

که آفتاب به پروانه خواهد از وی نور

که از ترشح آن حاصل آمده ست بحور

نماند در تُتُق غیب هیچ سر،مستور

ز عجز و ضعف چو عصفور کرد و ماالعصفور ؟

تو را چو دور فلک باد عمر نا محصور

دوام دین و دول بر کفایتت مقصور