کراست زهره که با این دل ز صبر نفور

اگر چه می شنود ناله غراب و لیک

ندانم این چه دلیری ست گوییا که غراب

غراب را چه خبر زانک هر شب از غم هجر

حدیث هجر توان گفت با کسی که بود

نه یک شب از لب لعلش چشیده طعم شکر

گمان من همه این بود پیش ازین کاخر

دلم زگیتی چندان حساب کژ برداشت

مگر ز پرده برون اوفتاده ناله من

یکی ز بوالعجبیهای روز و شب اینست

عجب تر آنک درین غم هنوز دلشادم

که یادگار نماند نشان چهره من

طغانشه بن مؤید که شاه انجم چرخ

کفش چنانک به وقت سخا فرو ریزد

دلش چنانک به هنگام کینه پست کند

در آن دیار که افکند عدل او سایه

در آن مقام که بگشاد حزم او دیده

خدایگانا بر وفق رای افلاطون

بیافرید ز اقبال صورتی پس از ان

چنانکه باده به جسم پیاله نقل کند

به روزگار تو آن انتظام یافت جهان

عجب نباشد اگر کژدم فلک در دم

ز گرد خیل تو مشاطگان عالم قدس

زمانه حکم تو را چاکری بود منقاد

ایا ریاض امانی به جود تو خرم

اگرچه قاصرم از کنه نعمتت خواهم

ولیک دست حوادث چنان گلو گیرست

سخن شکایت گردون شده ست و عذر این است

در این قصیده که در پیش نظم الفاضش

مزید شهرتم آنگه بود که بر خوانی

همیشه تا نشود کار عالم از فترات

بگیر عالم و بر خور ز مملکت که نماند

برید صیت تو را دست در عنان صبا