فرض بود بر همه شکر و سپاس

شکر و سپاسی که خدا را سزد

رازق ما آن که به خوان نعم

هست جهان سفرهٔ احسان او

هر که نه پروردهٔ این نعمت است

مائدهٔ فیض چه جزو و چه کل

او چمن آراست دگرها چمن

ور نکند طرح چمن از نخست

نسخه هر گل که رقمها در اوست

حرف نگار صحف کاینات

نقش کن لوح درون و برون

گر نبود آهن خارا تراش

بتگر اگر تیشه نیارد به دست

ور نبود قوت آن پیشه اش

بت که نگارنده شدش بت نگار

هست خدا آن که بود بی نیاز

آنکه مقدم عدمش بر وجود

نقش نبود از بت و از بت نگار

پیشتر از نام بت و بت پرست

جان و جسد را به هم الفت فزای

راهنمای خرد راهجوی

پویه ده ابلق گیتی نورد

غالیه سای چمن دلفروز

زنگ زدای دل دلخستگان

عقده گشاینده دشوارها

تاب ده لالهٔ لعلی چراغ

کحل کش باصرهٔ ماه ومهر

صدر نشان دل روشن ضمیر

عقل که هست از همه آگاه تر

راه به کنهش نبرد عقل کس

صدق ندارد نفس هیچ کس

بر سر این لوح رقم مختلف

نیست در این لجه به غیر از سحاب

هیچ کمر بسته به جز نی نماند

کیست در این دیر حوادث پذیر

روی زمین ز اهل هنر رفته اند

صافی از این میکده باقی نماند

شمع فروزنده ز پرتو نشست

تیره گلی از می گلرنگ ماند

گشت تهی بزم ز شمع طراز

گنج زجا رفت وبه جا خفت مار

بگذر از این طایفه ماروش

خیز و منه پا به سر راهشان

پای نهی در ره افعی به خاک

تا نشوی همچو زمین پایمال

روی به مردم منما چون پری

رخ منما وز همه در پرده باش

تا چو کند یاد تو در دل گذار

بگذر از این طایفه پرده در

رسم وفا نیست در اهل جهان

باش به عزلتگه خود پا به گل