طرح نوی در سخن انداختم

بر سر این کوی جز این خانه نیست

ساخته ام من به تمنای خویش

هیچ کسم نیست به همسایگی

بانی مخزن که نهاد آن اساس

خانه پر از گنج خداداد داشت

از مدد طبع گهر سنج خویش

بود در او گنج فراوان به کار

گوهر اسرار الاهی در او

هر که به همسایگی او شتافت

شرط ادب نیست که پهلوی شاه

من که در گنج طلب می زنم

هم ادبم راه به جایی دهد

جهد کنم تا به مقامی رسم

کام من اینست که فیاض جود

مرحمت خویش کند یار من

آن که به ما قوت گفتار داد

کرد به ما لطف ز لطف عمیم

آن که از این گنج نشد بهره مند

دخل جهان گشته مهیا از این

بود جهان بر سر کوی عدم

نه سخن کون و نه ذکر مکان

نام سما و لقب ارض نه

چون نه ز ابعاد نشان بود و نام

غیر برون بود ز ملک وجود

بود یکی ذات و هزاران صفات

زنده باقی احد لایزال

بیند و گوید نه به چشم و زبان

آن که از او دیده فروزد چراغ

وان که دهد کام و زبان را بیان

آنچه نه او بود نمودی نداشت

خلوتیان جمله به خواب عدم

تیره شبی بود، درآن تیره شب

شام سیاهی که دو عالم تمام

موج برآورد محیط قدم

گشت از آن ابر که شد درفشان

شعشعهٔ آن گهر شب فروز

صبح دل افروز عنایت دمید

کوکبهٔ مهر پدیدار شد

از اثر گرمی آن آفتاب

عقل جنیبت ز همه تاخت پیش

فوج به فوج از پی هم می رسید

جیش عدم سوی وجود آمدند

تاخت برون لشکری از هر طرف

لشکر حسن از طرفی در رسید

از طرف حسن برون تاخت ناز

عشق و سپاهی ز کران تا کران

محنت و درد سپه بی شمار

سوز و گداز آمده در قلبگاه

از صف خود عشق جدا گشت فرد

پر جگر آن مرد که شد مرد عشق