همه را دشمن جان است ، همان است که بود

کاین همان دشمن ارباب زمان است که بود

همچنان در پس آن پرده نهان است که بود

مهر بنگر که همانش خفقان است که بود

پیر گردید و همان سخت کمان است که بود

که در این باغ همان باد خزان است که بود

این چه غوغاست نه آن آه و فغان است که بود

افصح نادره گویان جهان پیدا نیست

غایت مدت این خواب گران پیدا نیست

کانچنان رفت کز او هیچ نشان پیدا نیست

چشمه آب بقا بود از آن پیدا نیست

مرهم ریش دل وراحت جان پیدا نیست

غرق بحری که در آن بحر کران پیدا نیست

مردم دیده صاحب نظران پیدا نیست

پیش هر دل ز تو سد واقعهٔ مشکل ماند

همچو لوحم به سر قبر تو پا در گل ماند

خار غم حاصل از این دولت مستعجل ماند

از تو داغی که مرا بر دل بی حاصل ماند

که به حسرت همه را دیده بران محمل ماند

وای بر آنکه در این بادیهٔ هایل ماند

آمد و گریه کنان بی تو به هر منزل ماند

راه می کرد گل و ناقه در آن گل می برد

می شد و آه کنانش به قبایل می برد

اندر آن لحظه که محمل ز مقابل می برد

ناقه خویش مراحل به مراحل می برد

محملش را ز اعالی به اسافل می برد

بسکه بار غم از ین واقعه بر دل می برد

در عجب بود که چون راه به منزل می برد

خلق را آگه ازین ماتم ناگاه کنید

همه را ز آفت این سیل غم، آگاه کنید

مشعلی چند چو خورشید پر ازکاه کنید

عالم از آتش دل بر علم آه کشید

مشعل و شمع به این طایفه همراه کنید

چشم بر مجمر افروختهٔ ماه کنید

دست از پایه نعشش همه کوتاه کنید