تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست

با دلم هر چه توان کرد بکن تا بکشد

می خرم مایه هر شکوه به سد شکر ز تو

گرد زنجیر به مژگان ادب پاک کند

ما به دامان تو نازیم که پاکست چو گل

شکر جورش کن و خشنودی او جو وحشی