شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست

ز رشک قرب من ای مدعی خلاص شدی

به رخصت تو که رفتیم و درد سر بردیم

به بوستان تو گر مرغ ما نمی گنجد

تو بد مزاج چه بی اعتدال و بد خویی

سفارش دل خود با تو این زمان گفتم

چو قصد رفتن آن کوی کرد وحشی گفت